Weg met het Wilhelmus! Dat volkslied moet nu echt een keer de prullenbak in. Daar sta je dan, op een hoekje van de Dam, te kijken naar het nog net zichtbare puntje van het monument. We zijn net met z’n allen twee minuten stil geweest – op die toeristen na die achter ons een rondleiding kregen – en het blaasorkest zet het Nederlansch volkslied in. Wat gebeurt er? Het is stil. Het blijft stil. En die stilte valt eigenlijk nog veel meer op dan die van de voorafgaande twee minuten.
Zachtjes val ik in bij ‘Mijn vaderland getrouwe’ en krijg bijval van twee meisjes achter me. We zingen aarzelend mee tot het eind. Een meneer kijkt nog goedkeurend om, maar houd zelf toch maar zijn mond. Waarom zingt er niemand? Er is toch niks mooiers dan om die twee minuten van klapwiekende stilte af te sluiten met een gezang dat al in de eerste regel aanzwelt tot boven het Paleis om vol overtuiging als een tsunami de stad te overspoelen?
Het is dat ding met die Nederlandse identiteit, denk ik, waar Máxima het al eens over had. Volk? Welk volk? Wij? Een volk? Hahahaha. Jaja, en die Oranjes zijn ons leidend voorbeeld zeker. Grapjas. Wie identificeert zich nog met het Nederland uit de tijd van het Wilhelmus? Het was de 16e eeuw, per slot van rekening. Misschien was het toen gebruikelijk om je vaderland trouw te blijven tot in de dood, maar daar is met de tijd toch wel enigszins de klad in gekomen. Bovendien, is het niet in ieder geval een kléin beetje raar dat je op de Dam, tijdens de herdenking van de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog, staat te zingen dat je ‘van Duitsen bloed’ bent?
Werp in april een blik op de diepe ruimte
Sterrenkundejournalist Govert S ...
Nieuw volkslied
Okee okee, dat ‘Duitsen’ komt van ‘diets’, wat gewoon Nederlands betekent. Althans, ooit. Maar tegenwoordig heeft het woord toch andere associaties. Hoe dan ook. Nederlanders zingen het Wilhelmus niet, om wat voor reden dan ook, dus laten we een nieuw volkslied nemen. Dat we in deze tijden van intensieve migratie misschien niet echt over een volk kunnen spreken, lijkt me niet relevant. In Zuid-Afrika hebben ze na de Apartheid ook een nieuw volkslied gemaakt waar iedereen zich in lijkt te kunnen vinden. En wat voor één! Geen vijftien coupletten over koningen en prinsen, Spanjaarden, Graaf Adolf (echt waar!) en vooral God de Heer, maar vier coupletten in het Zulu, Xhosa, Afrikaans en Engels over de pracht van Afrika.
Wil ik ook. Leren we eindelijk eens wat Arabisch.
