Vorige week schreven we op deze site nog dat de grootste en meest verwoestende meteorietinslag ooit gevonden was. Nu blijkt dat er waarschijnlijk helemaal geen historische ruimterots is geweest die daar een deuk in de aarde heeft geslagen. Dat meldde althans de Volkskrant na een rondgang bij verschillende experts.
De Australische onderzoeker Andrew Glikson en zijn team brachten een week geleden naar buiten dat ze de krater van de grootste meteorietinslag ooit hadden gevonden. Hoewel aan het aardoppervlak daarvan niets meer te zien is, waren de glazen stenen die op 30 kilometer diepte gevonden werden voor de onderzoekers het bewijs voor de inslag. Deze ontstonden toen de gloeiendhete komeetstukken het gesteente van de aarde tot glas smolten.
Kwarts
Volgens Glikson brak de meteoriet tijdens zijn val in twee stukken van meer dan tien kilometer groot die vervolgens midden in Australië insloegen. De impact moet ervoor hebben gezorgd dat vele diersoorten uitstierven. Ter vergelijking: de meteorietinslag die het einde van de dinosauriërs betekende, bestond uit slechts één stuk van tien kilometer.
Europees-Japanse satelliet gaat wolken onderzoeken om klimaatmodellen te verbeteren
Ondanks hun ogenschijnlijke alledaagsheid is er nog veel onbekend over wolken en hun invloed op ons klimaat. De Europees-Japanse Earthcaresatelliet mo ...
In het bericht van de Volkskrant komen verschillende experts aan het woord. Zij stellen onder andere dat de glazen stenen gewoon kwartsen zijn die je ook in de Ardennen vindt, en plaatsen grote vraagtekens bij de conclusie van Glikson.
Wederdienst
Het ziet er dus naar uit dat er helemaal geen reusachtige meteorietinslag in Australië is geweest. Toch zijn de resultaten wel in het vakblad Tectonophysics gepubliceerd. Vermoedelijk verleidt de druk om te publiceren wetenschappers om spectaculaire resultaten naar buiten te brengen. Die kunnen dan achteraf nogal tegenvallen.
In het geval van de Australische meteorietinslag, was mogelijk sprake van een een-tweetje tussen twee onderzoekers. Die zouden elkaars artikelen wat soepel gepeer-reviewed hebben. Verhalen als deze roepen de vraag op hoe betrouwbaar gepubliceerde artikelen zijn, en of er niet iets moet veranderen aan het systeem waarin de wetenschap nu werkt.
Lees ook: