Waarom hebben we nog steeds niets van buitenaards leven gezien of gehoord? Die vraag staat centraal in Waar zijn ze dan?
Het wemelt in het heelal van de planeten – alleen de Melkweg bevat er al miljarden. Dikke kans dat daar flink wat exemplaren tussen zitten waarop zich net als op aarde leven heeft ontwikkeld. Zou je denken, althans. Want als dat zo is: waar zijn onze medeheelalbewoners dan? Tot nu toe heeft, voor zover wij weten, geen enkele contact met ons opgenomen. En na jarenlang speurwerk is er ook nog geen voor onze telescooplenzen verschenen.
In Waar zijn ze dan? probeert wetenschapsjournalist Pieter Van Dooren deze vraag te beantwoorden. Daarbij kun je niet om de formule van astrofysicus Frank Drake heen. Hij bedacht een stel variabelen die je met elkaar kunt vermenigvuldigen, waarna je het aantal beschavingen krijgt waar een beetje fatsoenlijk mee te communiceren valt. Denk aan het aantal sterren in de Melkweg, de kans dat op aardeachtige planeten leven ontstaat en de gemiddelde levensduur van zulke beschavingen.
Kweken van leven
Van Dooren neemt je mee langs de verschillende variabelen, introduceert een door onderzoekers uit Nottingham iets gewijzigde vorm van de formule en komt uit op… 36 (plus of min heel veel). Klinkt best aardig, maar gelijkmatig verdeeld over de Melkweg zou er tussen elk van deze beschavingen 17.000 lichtjaar zitten. Misschien verklaart dit de voorlopige radiostilte.
Denk nu trouwens niet dat u met dit boek een saai formulegebeuren krijgt voorgeschoteld. Op een bijzonder ludieke toon gaat Van Dooren de verschillende wetenschapsgebieden af die inzicht geven in de benodigdheden voor het kweken van leven en het van een afstandje herkennen ervan. Onze eigen kosmische achtertuin, het zonnestelsel, vergeet hij daarbij niet. De onderkoelde humor en een snufje sociaalmaatschappelijk cynisme lijmen de vele wetenschappelijke inzichten aaneen tot een even interessant als vermakelijk geheel.
