Als mijn blik tijdens een pauze ronddwaalt, valt hij op wat onkruid dat zich heeft genesteld in de pot met de dode kerstboom-met-wortel. Herderstasje, denk ik automatisch. Vreemd, ik kan me niet herinneren dat het plantje me de laatste decennia is opgevallen.
Daar zijn natuurlijk wel redenen voor aan te dragen. Allereerst ben ik een soort urban professional (dat young is er al enige tijd geleden vanaf gesleten), en dan zie je meer baksteen dan bloemen. Het enthousiasme van een kudde biologiestudenten die zich stort op een overwoekerd braakliggend terrein en daarbij volop met de gympen het groen plattrapt, heb ik nooit echt begrepen. Een balkon in plaats van een tuin maakt mijn afstand tot de natuur ook groter, al zal ik niet zoals Pauw en Witteman een ram en een bok verwarren. En tenslotte bevinden zich mijn zintuigen nu wat verder van de bodem dan toen ik als jochie op de lagere school middagen struinend in velden en bossen doorbracht. De opvallende kleuren van klaprozen en korenbloemen doen me altijd terugdenken aan de paar jaren dat ik in het Noord-Brabantse Oosterhout woonde.
Misschien is het nu toch tijd om eens een flora erbij te pakken. Naast dat herderstasje op het dakterras van Veen Magazines heeft zich thuis op het balkon ook wat groens in diverse potten met afgestorven huiskamerplanten genesteld. En ik weet zeker dat in de meeste gevallen de naam me niet zo snel zal te binnenschieten als bij dat herderstasje.
Bevat de aarde een vrijwel onbeperkte voorraad aan schone 'gouden waterstof’?
Over de hele wereld speuren mensen naar voorraden duurzame waterstof in de aardbodem. Maar hoeveel is er te vinden?
