Beste Michel,
Natuurlijk had ik gewoon kunnen reageren op je weblog – overigens een van mijn favoriete weblogs van het moment – maar het leek me leuker om het vanaf mijn eigen blog te doen.
In je laatste bijdrage leg je glashelder uit wat niet heel veel mensen beseffen: namelijk, dat de zwaartekracht in het internationaal ruimtestation ISS helemaal niet nul is. Dat de astronauten er gewichtsloos zijn, is in feite gezichtsbedrog: het komt doordat ze een verlengde val afleggen, helemaal rondom de planeet. Zou het ruimtestation opeens stil komen te hangen in plaats van met een noodgang om de aarde te vliegen, dan zou hij prompt naar beneden vallen.
‘Wat mensen allang vergeten zijn, staat nog geschreven in bomen’
Met haar boomboor onderzoekt Valerie Trouet woudreuzen en reconstrueert ze wat die allemaal hebben meegemaakt.
Dat doet me meteen denken aan een kwestie die mij al jaren dwarszit. Namelijk: hoe kom je weg uit het ISS?
Als ik mij aan boord van het ISS zou bevinden, zou ik vreselijk opzien tegen de terugreis, met drie stinkende kerels hotseknotsend in zo’n verschrikkelijke rammelcapsule van Russische makelij. Een paar uur lang met je knieën in je nek, terwijl de vlammen aan je raampje likken en je buurman begint over te geven. En dan met een keiharde knal op de aarde aankomen, om te ontdekken dat je nog niet eens thuis bent – maar ergens in Kazachstan staat.
Misschien weet ik een andere uitweg. Ik zou een parachute omdoen, en plaatsnemen op een raket. Vervolgens zou ik mijzelf in tegengestelde richting van het ISS lanceren. Het ruimtestation valt met een snelheid van zo’n 28.000 kilometer per uur om de aarde, dus zou ik even flink gas moeten geven – totdat ik stil hang boven de aarde (bij voorkeur boven Nederland).
En dan zou ik dus naar beneden vallen. De zwaartekracht op de hoogte van het ruimtestation is zo’n 90 procent van die op aarde als ik het wel heb, dus dat zou vanzelf gaan. Ik zou volgens mij geen last hebben van de wrijving: terugkeercapsules, spaceshuttles en andere ruimtevaartuigen hebben vooral last van heftige wrijving omdat ze nog zo verschrikkelijk hard gaan als ze de dampkring betreden.
Zo zou ik in mijn astronautenpakje fijn naar beneden vallen, met Bowie’s The Man Who Fell to Earth op de iPod, en op een gegeven moment zou ik mijn parachute openen. Beetje mikken, en ik land netjes in mijn eigen achtertuin, net op tijd voor het eten.
Michel, dit lijkt mij goedkoop, handig, snel en veel comfortabeler dan zo’n afdaling in die rottige Sojoez-capsule. Kun jij of iemand anders me uitleggen waarom we het niet allang op deze manier doen?
Of ben ik nou echt de eerste op aarde die op dit briljante idee komt? Wordt het dan niet tijd dat ze mij een Nobelprijs geven? Of een parachute, een raket en een enkele reis ISS?
