Ik had het voorrecht gisteren bij het TEDxAmsterdam aanwezig te mogen zijn – voor degene die het niet kennen check www.ted.com. TEDxAmsterdam is een onafhankelijk evenement, maar in dezelfde sfeer. En die sfeer is vooral inspireren: door muziek, theater, eten, maar natuurlijk ook door (wetenschappelijke) verhalen en betogen. Ik kijk zelf vaak TED-talks die online staan als ik inspiratie nodig heb, en daar werken ze verdomd goed voor. Kaartjes voor TED events zijn trouwens niet te koop – je moet op uitnodiging naar binnen, en die uitnodiging krijg je als je het ‘waard bent’ – als je een briljant idee hebt, je inzet voor de wereld, etc.
Maar gisteren besloop me toch weer dat typisch Nederlandse gevoel toen ik er rondliep. Dat de helft van de mensen daar eigenlijk niet kwam omdat ze er ‘thuishoren’ en iets met de praatjes kunnen gaan doen, maar omdat ze (of hun baas) ervoor betaald hadden of omdat TED nu eenmaal ‘the latest craze’ is. En in Nederland ontaard dat meteen in zo’n high society feest waarbij iedereen meer oog heeft voor wie er oog voor hen heeft, dan dat er echt over ‘wereldverbeteren’ gepraat wordt. (ik bedoel, al die BNers zijn leuk, maar hoezo zijn ál die mensen ‘geschikt voor TED’? Ik vind het op zijn minst verdacht, want veel vrienden van me die naadloos aansluiten bij de TEDfilosofie moesten het doen met een livestream elders.)
In de VS is het erg moeilijk voor te stellen dat dit zou gebeuren, omdat daar wel de gedachte achter het evenement gerespecteerd wordt – op TED-conferenties in de VS zie je ook nauwelijks mannen in pak rondlopen; in Nederland stikt het ervan. Een verschil in attitude dat ik helaas ook al merkte bij AIESEC, een internationale studentenorganisatie die ook opgericht is vanuit een sterk ideologische gedachte. Bij beide organisaties erg jammer, want het beperkt de open-mindedness die juist nodig is om ergens te komen.
Wat gebeurt er als de permafrost ontdooit?
Door de opwarming van de aarde dooit de permafrost in rap tempo. Aardwetenschapper Niek Jesse Speetjens deed onderzoek naar de gevolgen.
Dit is zonde, want het evenement zelf was erg mooi; ik heb verhalen gehoord over de ‘New Age of Sail’, over chirurgische ontwikkelingen, over bases op de maan, over het vruchtbaar maken van diezelfde maan doormiddel van menselijk as… Ideeën die je werkelijk buiten je comfort-zone plaatsen en je laten nadenken over dingen. In dat rijtje past trouwens ook goed het praatje van Aubrey de Grey, die schitterend betoogt dat we nu eindelijk eens onderzoek naar ouder worden moeten gaan doen, want 1000 jaar oud worden gaat echt wel gebeuren, maar “dat is hoe dan ook een probleem waar we de komende 900 jaar nog niet mee te maken zullen hebben”. Geniaal.
Het mooie aan TED is vooral ook de diversiteit – ik heb een prachtige aria gehoord, een baanbrekend blaasquintet (Calefax) en wat vreemd theater. Maar juist ook de verschillende verhalen plaatsen alles in een context – duurzaamheid is allemaal mooi, maar het ene beperkt het andere, en elk verhaal geeft ook weer een ander aspect van hetzelfde probleem aan. Bovendien constateerde Alef Arendsen erg terecht dat het moet gebeuren vanuit de ‘Me and then the world’ gedachte, want zomaar iets voor een ander doen is er vaak toch niet bij.
De dag werd afgesloten met een briljante lichtshow op de voorgevel van de Stadsschouwburg, een korte Skype sessie met TED-enthousiasteling Rutger Hauer en een veiling voor het winnende TEDxAward project. Tot slot gaf Hans Teeuwen nog een korte show, maar voor mij was de doventolk de eigenlijke klapper – die zat al de hele dag vrolijk te gebaren, en ging onvermurwbaar door met gebaren toen Teeuwen het had over ‘het uit je anus lokken van wormpjes door middel van een muziekdoosje’. Picture that..
Uiteindelijk liepen er ook een hoop mensen rond die wél iets te zoeken hadden op een evenement als TED, maar het zou mooi zijn als je als bezoeker wat meer gedwongen wordt met vreemden te gaan praten – nu stonden veel mensen toch bij hun eigen clubje de hele dag. Het tragische gevoel als je met mede-wereldverbeteraars praat is natuurlijk wel dat je moet constateren dat iedereen daarbinnen wel weet hoe het zou moeten, maar dat één blik op het Leidseplein genoeg is om te beseffen dat dáár de mensen lopen die echt bereikt moeten worden. Ik heb dus weer genoeg motivatie opgedaan om verder te schrijven… Thanks, TED!
