Hoe komen wetenschappers tot dat ene inzicht dat het verloop van hun carrière bepaalt? Daarover vertellen ze in de rubriek Eureka, elk weekend in het AD, verzorgd door de redactie van New Scientist. Deze keer: Masoud Zamani Esteki, geneticus bij het Maastricht UMC+.
‘Mijn interesse voor genetica gaat terug naar Esfahan, de stad in Iran waar ik ben opgegroeid. Volgens de overlevering bestookte ik mijn ouders met vragen waarom ik anders was dan mijn zussen, en dezelfde vragen wierp ik op aan mijn docenten: waarom verschilde ik toch van mijn klasgenoten?
Mijn moeder was biologiedocent, en legde de basis van de genetica aan mij uit, en het feit dat je dingen van zowel je vader als moeder kunt erven. Vanaf dat moment stond voor mij vast dat ik dokter wilde worden, met genetica als specialisatie.
Frans de Waal (1948-2024): ‘Zo speciaal zijn wij mensen niet’
Primatoloog Frans de Waal is op 14 maart 2024 overleden. In juni 2019 interviewde New Scientist De Waal. De les die hij meegaf: ‘zo speciaal zijn wi ...
Twintig jaar terug behaalde ik mijn bachelor genetica in Iran, en dat was precies de tijd dat er steeds meer data beschikbaar kwamen. Iran verruilde ik voor Leuven, waar ik bio-informatica ging studeren, gevolgd een studie Kunstmatige Intelligentie.
Tijdens mijn promotie combineerde ik mijn expertise in beide opkomende vakgebieden. Met alle kennis die ik toen vergaard had, heb ik onlangs een grote ontdekking gedaan op gebied van miskramen.
Wereldwijd eindigt een op de tien zwangerschappen met een miskraam. 90 Procent van alle miskramen vindt plaats tijdens de eerste drie maanden van de zwangerschap. Ik heb bijna 1800 weefselmonsters onderzocht die we ter beschikking kregen van de Universiteit van Tomsk in Rusland.
We ontdekten dat ongeveer 70 procent van de miskramen te wijten is aan chromosomale afwijkingen. Dit is een veel hoger percentage dat altijd gedacht werd. Deze baanbrekende uitkomst leidde tot een publicatie in Nature Medicine, maar is vooral belangrijk nieuws voor alle vrouwen die een miskraam krijgen en zich daardoor schuldig voelen. Ze kunnen er niets aan doen: het is de biologie die het bepaalt.
In de toekomst hopen we met deze kennis de niet-invasieve prenatale test (NIPT), de bloedtest die vrouwen doen om genetische afwijkingen te ontdekken, te verbeteren.’
