In 2015 concludeerden wetenschappers dat de krater waarin NASA-karretje Curiosity zich bevindt ooit een enorm meer was. Nu blijkt dat dit meer veel kleiner was dan gedacht.
Curiosity heeft de Gale-krater meer dan acht jaar lang bestudeerd. Eerst wezen zijn waarnemingen erop dat de volledige krater ooit met water was gevuld. Nu blijkt uit een nieuwe analyse dat er alleen maar een paar vijvertjes in zaten.
Eerdere analyses van de Curiosity-gegevens leunden flink op de zogeheten chemische index van verandering. Dat is een methode om vast te stellen hoe gesteente mettertijd verweerd is geraakt.
Er is meer onderzoek nodig naar het effect van ruimtevaart op het brein
Om veilig te ruimtereizen, moeten we in beeld krijgen hoe een leven zonder aardse zwaartekracht de hersenen beïnvloedt, stelt Elisa Raffaella Ferrè.
Joseph Michalski van de Universiteit van Hong Kong stelt echter dat aangezien deze methode is ontwikkeld voor gebruik op aarde, ze niet valide is in het extreme klimaat van Mars. Met zijn collega’s gebruikte hij een andere methode. Ze analyseerden stoffen waarvan je verwacht dat de hoeveelheid ervan in de loop der tijd verandert wanneer het gesteente op verschillende manieren verweerd raakt.
Daaruit bleek dat sommige van de rotslagen die Curiosity onderzocht heeft op enig moment in hun verleden met water te maken hadden, maar dat de meeste waarschijnlijk buiten het water zijn ontstaan.
Vulkanisch
‘Van de honderden meters aan lagen lijkt het erop dat alleen de onderste paar meters aantoonbaar in een meer zijn gevormd’, zegt Michalski. ‘Van het gesteente dat de rover heeft bezocht is iets als 1 procent aantoonbaar in een meer ontstaan.’
Dat gesteente komt vooral uit het onderste deel van het sediment in de krater. Dat wijst erop dat het meer lang niet zo diep en uitgestrekt was als gedacht. ‘Waarschijnlijk was er een klein meer, of beter gezegd een reeks kleine meertjes op de bodem van de Gale-krater. Dit waren echter ondiepe vijvertjes’, zegt Michalski.
Het gesteente dat niet in water is ontstaan, lijkt vulkanisch. Michalski denkt daarom dat het, nadat het water in de Gale-krater was opgedroogd, is gevormd uit het as van vulkaanuitbarstingen. Waarnemingen van andere Marsmissies wijzen er bovendien op dat dit sediment niet door water, maar door wind is verplaatst. De vijververklaring sluit hier beter op aan dan het meeridee.
