NASA gaat een drone genaamd Dragonfly naar Titan sturen, de grootste maan van Saturnus. De lancering staat gepland voor 2026. De landing op Titan vindt naar verwachting plaats in 2034.
De Dragonfly-missie valt onder het New Frontiers-programma van NASA, dat in april 2017 begon met een selectieproces van twaalf voorstellen. In december van dat jaar waren er nog twee voorstellen over: Dragonfly en de CESAR-missie (Comet Astrobiology Exploration Sample Return). Dat is een plan om terug te keren naar planetoïde 67P/Churyumov-Gerasimenko – het hemellichaam dat ruimtevoertuig Rosetta van 2014 tot 2016 bezocht – om daar nieuwe stofmonsters te verzamelen.
Heino Falcke fotografeerde als eerste een zwart gat: ‘Nog mooier dan ik al die tijd had verwacht’
Heino Falcke, hoogleraar radioastronomie, maakte in 2019 de eerste foto van een zwart gat. Op dit moment doet hij onderzoek n ...
Beide teams kregen vier miljoen euro om hun concept verder te ontwikkelen. De Dragonfly-onderzoekers krijgen daar nu 850 miljoen euro bovenop om daadwerkelijk het ruimtevaartuig te bouwen en een raketvlucht naar Titan te realiseren.
De missie zal bestaan uit een quadcopter van een meter hoog en drie meter breed die wordt aangedreven door plutonium. De drone zal zijn rotoren gebruiken om over het oppervlak te ‘hoppen’. Daarbij wordt hij geholpen door de lage zwaartekracht op Titan. Met deze manier van bewegen kan de drone veel meer afstand afleggen dan een normale rover, en dus waardevolle data verzamelen op meerdere locaties.
Op zoek naar leven
‘De ingrediënten waarvan we weten dat ze nodig zijn voor de ontwikkeling van leven zoals wij het kennen, zijn aanwezig op het oppervlak van Titan. Er zijn praktisch gezien al honderden miljoenen jaren scheikundige experimenten aan de gang. Dragonfly is zo ontwikkeld dat de we de resultaten van deze ‘experimenten’ kunnen ophalen en bestuderen,’ aldus Dragonfly-teamleider Elizabeth Turtle tijdens de aankondiging op 27 juni.
Titan is een interessante bestemming omdat het de enige andere zonnestelselbewoner is waar vloeistof op het oppervlak is waargenomen. Het heeft fonkelende meren en zeeën van vloeibaar methaan en ethaan. Die vloeistof, samen met complexe moleculen die vanuit de atmosfeer op het oppervlak regenen, maken het een van de beste plekken in het zonnestelsel voor de zoektocht naar leven.