Astronauten kunnen sneller lopen op de maan dan wetenschappers tot nog toe dachten. Ze gaan pas bij een hogere snelheid over op rennen, omdat hun zwaaiende armen hen op het oppervlak houden. Dat publiceren Amerikaanse onderzoekers in The Journal of Experimental Biology.

Astronaut Buzz Aldrin had geen handig ruimtepak om een sprintje in te trekken.  Bron: Nasa
Astronaut Buzz Aldrin had geen handig ruimtepak om een sprintje in te trekken.
Bron: Nasa

Bij een bepaalde snelheid gaat lopen over in rennen: vanaf dat moment zijn er periodes waarin beide voeten tegelijkertijd van de grond zijn. Het punt waarop dat gebeurt, is afhankelijk van de zwaartekracht die aan de renner trekt. Onderzoekers bewijzen nu dat op de maan het lopen in rennen verandert bij een snelheid van 1,4 meter per seconde, ofwel iets meer dan 5 kilometer per uur. Dat is een stuk meer dan ze voorheen verwachtten. Uit eerdere berekeningen bleek dat astronauten al bij een snelheid van 0,8 meter per seconde (bijna 3 kilometer per uur) met beide voeten van de grond zouden komen.

Paraboolvluchten

De wetenschappers baseren zich op experimenten die gebeurden tijdens paraboolvluchten. Met deze vliegmanoeuvres is een zwaartekrachtvrije situatie na te bootsen. Of, zoals in dit experiment het geval was, een situatie waarbij de zwaartekracht een stuk minder sterk is: slechts een zesde van de aardse zwaartekracht. Acht proefpersonen renden tijdens de paraboolvluchten over een loopband. Elk sprintje duurde hoogstens twintig seconden.

Simon van Gaal: ‘Te veel stress voor een topprestatie is niet goed, te weinig opwinding ook niet’
LEES OOK

Simon van Gaal: ‘Te veel stress voor een topprestatie is niet goed, te weinig opwinding ook niet’

Wetenschappers van de Universiteit van Amsterdam hebben in kaart gebracht wat de optimale stand van het brein is om zo goed m ...

Armzwiepen

Een paraboolvlucht volgt het bovenstaande traject.  Bron: Nasa
Een paraboolvlucht volgt het bovenstaande traject.
Bron: Nasa

Het verschil tussen de verwachtte waarde en de gemeten waarde is volgens onderzoeksleider John de Witt te wijten aan de krachten die ontstaan zodra de renners met hun armen en benen zwaaien. Op aarde rent ook niemand als een stijve hark,  maar in dat geval zijn de extra krachten te verwaarlozen in vergelijk met de sterke zwaartekracht. Op de maan is dat niet het geval.

De experimenten lijken bevestigd door proeven in het lab, waarbij renners op een loopband stonden. Deze renners zaten vast aan kabels die vijf zesden van hun gewicht droegen. Ook in dit geval ging het lopen over in rennen bij een snelheid van 1,4 meter per seconde.

Ruimtepak

Het onderzoek maakt deel uit van een groter project, waarin Nasa ook andere bewegingen bij lage zwaartekracht onderzoekt. Het doel van dit werk is een ruimtepak te ontwikkelen dat meer bewegingsvrijheid biedt voor astronauten.

Lees ook: