Mars moet worden gekolonialiseerd door astronauten die niet meer terug naar de aarde zullen reizen, betogen Dirk Schulze-Makuch en Paul Davies.
Voor de toekomst van de mensheid is het noodzakelijk dat mensen zich op andere planeten gaan vestigen. Mars is technisch haalbaar, vinden Dirk Schulze-Makuch van de Washington State University en Paul Davies van de Arizona State University. In Journal of Cosmology bespreken ze uitgebreid de noodzaak en de praktische uitvoering. Zijn er echter nog wel avonturiers met een Columbus-mentaliteit?
De twee auteurs schetsen de belangrijkste voordelen van een expeditie naar Mars zonder terugreis. Allereerst is dat financieel: de benodigde brandstof en voorraden die nodig zijn voor een terugreis moeten anders immers eerst naar Mars worden gestuurd. Daarnaast halveert een enkele reis de risico’s voor de kolonisten, omdat ze maar één keer worden gelanceerd en één keer moeten landen. Bovendien, tijdens de lange reis ondervinden de lichamen van de astronauten hooguit microzwaartekracht, en tijdens het verblijf op Mars hebben ze een veel lager gewicht dan op aarde. Zouden ze terugkeren, dan volgt een aanzienlijk langdurige behandeling om weer te wennen aan de aardse zwaartekracht.
Er is meer onderzoek nodig naar het effect van ruimtevaart op het brein
Om veilig te ruimtereizen, moeten we in beeld krijgen hoe een leven zonder aardse zwaartekracht de hersenen beïnvloedt, stelt Elisa Raffaella Ferrè.
Ruimtekolonie
Voordat mensen vertrekken, moeten robots volgens Schulze-Makuch en Davies eerst Mars verkennen, een speurtocht naar eventueel leven uitvoeren en de eerste onderdelen van een maankolonie bouwen. Daarna wagen twee ruimteschepen met elk twee astronauten de overtocht. Er is minimaal één arts nodig. Elk ruimteschip moet alles aan boord hebben dat nodig is voor het succesvol opzetten van een ruimtekolonie, inclusief materiaal voor landbouw en mijnbouw.
De eerste mensen op Mars zijn, in deze visie, holbewoners. In de grotten zijn ze afgeschermd van de straling. Buiten kan een kas verrijzen, waarin planten worden geteeld die dan bovendien extra zuurstof leveren. De uiterst ijle marsatmosfeer bestaat vooral uit koolstofdioxide.
Volgens de auteurs is er volop animo voor een dergelijke missie. Dat merken ze na lezingen over het onderwerp. Er zijn nog mensen die, in de geest van ontdekkingsreizigers als Columbus, Amundsen, bereid zijn risico’s te nemen. Een beperking van de levensverwachting, naar schatting van de auteurs met twintig jaar, schrikt blijkbaar niet af.
Biosferen
Vanaf de aarde zullen met regelmaat nieuwe voorraden moeten volgen. Ruimtevaartorganisaties kunnen, als eenmaal mensen naar Mars zijn gestuurd, niet meer afhaken, ze mogen de kolonisten niet laten stikken. De eerste kolonisten zullen in dit scenario al wat ouder zijn en zich niet meer voortplanten. Bovendien is het nog onvoorspelbaar hoeveel invloed straling tijdens het verblijf in de ruimte en op Mars op de gezondheid heeft. Als zij na enige tijd de eerste biosferen hebben gebouwd, waarin marsmensen veilig kunnen wonen, kunnen meer mensen volgen.
De belangrijkste motivatie voor de twee wetenschappers vormt de huidige kwetsbaarheid van de mensheid. Nu die op slechts één planeet leeft, is ze kwetsbaar voor externe bedreigingen, zoals inkomende kometen of nabije supernova-explosies, en interne, zoals pandemieën, ecologische rampen en extreme gevolgen van oorlogvoering. Davies en Schulze-Makuch hebben goede argumenten voor een enkeltje aarde-Mars, met name dat dit goedkoper is dan een retourtje. Het zal waarschijnlijk toch nog veel voeten in de aarde hebben vooraleer hun scenario werkelijkheid kan worden.
Erick Vermeulen
